“Birdenbire her şeyin
bir saniyede duruverdiğini görmüştük.”
Sait Faik ABASIYANIK
Hiç görmediğim bir rüyânın etkisindeydim hâlâ. Dalgındım; elimi, havada yüzdürür gibi vurdum masanın üstüne. Saat on biri vurdu. Duymadım ben; ama hatırlıyorum.
Kendi arka bahçeme kaçacak bir yol arıyordum. İçimde birbiri ardına düşler açılıyor; her anımsayış bir yıldız aydınlığında patlıyordu. Kim bilir hangi caminin avlusundaydım yine; ezan sesi kulaklarımdan adı konmamış coğrafyalara, kukumav nefeslerinin sırtında uzanıyordu. Bir insanı, belki de insanları sevmeye bahâne arıyordum. Çınarların kıbleye yönelen secdelerine, gayr-ı ihtiyârî ortak oluyordum. Yanımda çocukluğum vardı; kendimi kaybetmemem için, onu da kaybetmemem gerektiğini duyuyordum derinden. Yaramazlık edişine kızıyordum, peşinde dolanıyordum; daldan dala, değil, yapraktan yaprağa her sıçrayışında, yüreğimle birlikte oturup kalkıyordum. “Gel,” diyordum, “yapma, etme, gitme.” Dinletemiyordum. Caminin zamansız minâresi saate dönüşüyordu birden, korkuyordum. “Allah zamansız ve mekânsız,” diyordum. Salıyordum soluğumu; şöyle bir yoklanıp toparlanıyor, kendime geliyordum. Avludan, hem de çocukluğumdan sıkılışıma üzülüyordum. Bin yıllık gençleri kıskandıracak ihtiyarların bana bakarak gülümsediğini görüyordum. Sâkinliyordum. Saat on biri vuruyordu. Duymuyordum ama biliyordum nasılsa.
