Sanat, insanlığın var oluşundan bu yana değişen, gelişen, aktarılan ve yaşatılan duyguların en güzel dışavurumlarından biridir. İlk sanat eserlerini mağarada resim yaparak oluşturan atalarımız duygularını mitolojik sembollerle aktarmaya çalıştı. Bu yüzden herhangi bir kaya resmine baktığımızda savaşan insanlar, kartal ya da geyik resminin oluşuna şaşırmıyoruz. Fakat günümüzde özellikle görsel sanatlardaki mitolojik sembollerin varlığı yok denecek kadar az. Bu durum Türk mitlerinin kitapların dışına çıkamadığını gösteriyor. Ortaya konan sanat eserlerine bakıldığında Rönesans’ın dinî motiflerinin taklit edilmesi kendimize âit bir hazinenin işlenmeden yeraltına bırakılması gibidir.
Türk sanat tarihine bakarsak heykelde ve resimde mitolojiye dair pek çok sembolün olduğunu görürüz. Uygurların yerleşik hayata erken geçmeleri, mürekkeple resim yapma tekniklerini öğrenmeleri, Türk sanat tarihi açısından bir avantaj… O zamanda yaşayan sanatçılar Umay Ana’nın, Türeyiş efsânesinin, Anadolu parsının resmini yapmasaydı belki de bunların ne olduğuna dair hiçbir fikrimiz olmayacaktı. Çünkü söylenceler ne kadar nesiller boyunca aktarılsa da somut bir örneği olmadığı için daha çabuk unutuluyor.
İzlediğimiz filmlerin çoğu Hollywood yapımı. Fantastik filmler konusunda öncü olduklarını söyleyebiliriz ve bu filmlerin alt yapısına baktığımızda çoğu sahne mitolojik bir sembolle canlandırılmıştır. Filmleri izlediğimizde çoğumuz iyi ve kötü savaşının iyiler lehine olmasını dileyerek izleriz. Kartalı ile uçup gelen ermiş Gandalf’ın asâsının neler yapabileceğine dair kafamızda çok şey canlanabilir. Fakat asırlık Dede Korkut’un asâsına dair söyleyeceklerimiz görsel mânâda sâdece birkaç heykelle sınırlı. Bu filmin dışında o kadar çok film var ki. Açlık Oyunları filmine baktığımızda alaycı kuşun elinde kılıç olması bizim Atilla’ya kılıcını getiren Tuğrul kuşunu hatırlatıyor. Alaycı kuş o kadar popülerleşti ki insanlar takılarda ve ev eşyalarında filmin hatırasını yaşatıyor. Bir diğer popüler film Harry Potter’a gelelim: Harry’nin bir sahnede yol gösterici geyiğin ardına düşmesi düğün gecesi alageyiğin peşinden giden Halil’i andırıyor.
