TAKAVEL

Dekovil, hafif bir rampaya vurunca hızı düşer, hodaklar değneklerini fırlatıp tarifsiz bir neşeyle koşmaya başlarlar. Katarın sonundaki yanları açık ve alçak vagonlara atlayıp otururlar. Ayakları yandan sarkmakta, nefeslerini tutmuş hâlde her şeyi unutmuş ovayı seyretmektedirler. Biraz sonra meyil sona erecek, tren yeniden hızlanmadan hepsi inecekler. Nefesleri kesilinceye kadar önce değnekleri attıkları yere, sonra da ekinlere iyice yaklaşmış olan öküzlere doğru koşacaklar. Ama bu dudaklarındaki tebessümü silemeyecekti. Dağarcıklarında kurumakta olan arpa ekmeği de…