Tarih basit bir geçmiş bilgisi değildir. Bireyin benliğinin örgütlenmesi ve toplumun kimliğinin inşası yanında siyasî örgütlenme modelinin ideolojik dayanaklarının teşekkülünde kurucu ve biçimlendirici bir işlev üstlenir. Herhangi bir devlet modelinin meşruiyet dayanakları tarihyazımı ve yorumu ile oluşturulur. Tarihyazımının ve tarih öğretiminin birey ve grup için stratejik önemi devleti ve toplumu oluşturan ana bileşenlerinin varoluşu için vazgeçilmezdir. Bu sebeple Batı’nın gönüllü askerliğini üstlenenlerin Türk toplumunun direncini kırmak, kendi ifâdeleri ile “hakkından gelmek” için yürüttükleri mücadelede tarih özel bir öneme sahiptir. Millî devlete ve millete, daha doğrusu, Türk millî devletine ve Türk milletine karşı yürütülen saldırılarda sürekli tarihî olgu, olay ve kişilerin öne çıkarılarak yürütülmesinin temelinde de bu değerlerin oluşumunda “millî tarihin” yerine getirdiği işlevin vazgeçilmezliği vardır.
Türkiye’nin millî ve üniter yapısının tasfiyesi sürecinde, toplumun dönüştürülmesinde tarih disiplini işlevsel bir araç olarak kullanılmaktadır. Türk ulus-devletinin tasfiye edilerek çok etnikli bir toplumsal ve siyasal sisteme oturan ve “Yeni Türkiye” olarak formüle edilen tasavvur, millî tarih paradigması yerine etnik tarihler ikame etme amacındadır. Öngörülen tarih yaklaşımı Türk kimliğinin işlevsizleşmesi ve anlam alanının daraltılmasına paralel olarak güçlenecek ve işlev alanını genişletecektir.
Türkiye’de “tarih” siyasî polemiklerin kaynağını oluşturan verimli bir alandır. Tarih aynı zamanda yeni siyasî ve toplumsal formların ikamesi için de psikolojik savaşın önemli bir aracıdır. Tarihin siyaset ilişkilerinde kullanımı Türkiye’de her zaman gündemin başında yer aldığı gibi belirleyici ana dinamiklerden olmuştur. Tarih felsefesi açısından tarihin siyasetle olan yakın bağı hem siyasî dinamiklerin ana yönünün belirlenmesinde hem de kamuoyunda seçmen davranışının yönlendirilmesinde aktif rol oynamaktadır. Bu sebeple Türkiye’de tarih, siyasetin pratiğe aktarılması açısından vazgeçilmez bir araçtır.
