Mahzun ve mutedil değildik. Hiçbir sevda ehlileştiremeyecekti doludizgin duygularımızın menzilini. Ve her sevda ufuklarımızı örten bir kara bulut misâli kurşun gibi oturacaktı merkez noktasına hayatımızın. Oturacak ve kalkmayacaktı. Ne içinde olduğunu kabul edecekti içimizin ne de cüret edebilecekti çıkmaya içimizden. Mutual bir düzeyde sürmüyordu bu bağlılık. Ne yazık ki senin mutluluğun, hoşnutluğun tüm mutluluklara sebep teşkil etmiyordu. Literatürdeki bu tanım engelliyor olsa gerek mutlulukları. Sen değil… Kahrolsun değil mi bu kuralları koyup, tefekkür dairemizin hududunu ilmek ilmek, karış karış örenler. Ve şu oturduğumuz son saatler de kahrolsun. Günde iki kez kapatacağım gözlerimi artık. Ne Tanrı’ya bir sitem ne de sana. Sâdece demokratik bir tepki… Bildiri ve afiş yasak! Olaysız dağılıyoruz beyler…
***
