Mustafa Yiğit – Kayıtlar

1. Kayıt

İnsansız kaldırımlar…

Şehrin en kalabalık caddelerinden birinde evim.  Mağazaların, işletmelerin, bankaları, kafelerin olduğu şehrin en önemli merkezlerinden birindeyim. 10 Mart’tan önce on binlerce insan akıp geçerdi. Şimdi mi? Birkaç insan geçiyor, o da birbirlerinden epece mesafede yürüyor… Birbirlerine yaklaştıkları an, tıpkı şu günlerde sıkça paylaşılan videolardaki gibi, birbirlerinden hemen uzaklaşıyorlar; öcü görmüş gibi…

O meşhur sözü bilhakkın yaşıyoruz: Vebalı gibi ne kaçıyorsun?
Kaldırımlarda artık bırakın insanları kediler, köpekler bile görünmüyor…
Necip Fazıl,  Kaldırımlar şiirini şimdi yazsaydı nasıl bir halet-i ruhiyeyle yazardı bilemiyorum…
Ancak görünen bir gerçek var ki;  insansız kaldırımların hiçbir anlamı yok…
Corona günlerinden en bariz görüntü bu…
Karşıdaki yaşlı amca dün olduğu gibi bugün de balkonuna çıkıp bir dal sigarasını yakıp dışarıyı seyretmeye devam ediyor. Diğer balkonda genç bir çocuk elinde cep telefonuyla konuşuyor, saatlerce. Aferin çocuğa dışarıya çıkmaktansa telefonla görüşüyor. Ancak virüse maruz kalmasa bile bu süreçte radyasyon her yerini saracak sanırım.

Ben mi ne yapıyorum? Arada yokluyorum kendimi, öksürüğüm mü arttı, ateşim mi çıktı… Kim zaman boğazım yanıyor, gıcık tutuyor, telefon rehberimdeki doktor arkadaşlara hemen mesaj gönderiyorum. Benim gibi paranoya belirtileri gösteren yakınlarından yılmış olacaklar ki bu şikâyetlerle doktora gitmenin daha riskli olduğunu, evde kalarak kendimi kontrol etmenin daha doğru olduğunu söyleyerek konuyu kapatıyorlar.

Görünen o ki, bu salgını atlatırsak -inşallah en az can kaybıyla atlatacağız- bundan sonraki süreçte psikologlara daha çok iş düşecek.
Gerçi bu toplum son yıllarda gerçekten çok büyük travmalar atlattı…
Milenyum’a keşke hiç girmeseydik diyesim geliyor.
Şehirlerin göbeğinde patlayan bombaları yaşadık. Neredeyse her hafta bir bombalama haberiyle sarsılıyorduk.
Terör eylemi olmayan bir gün neredeyse yoktu. Şehit haberleri geliyordu…
Daha sonra hain darbe kalkışması…
İnşallah 2020’ye iyi gireriz demiştik.
Depremle sarsıldık.
Depremin üzerine çığ düştü.
Bu kadar felaketten sonra toplumun can sağlığının yanı sıra akıl sağlığı da artık çok önemli hale geldi.
Çünkü şimdi görünmeyen bir düşmanla mücadele etmek durumundayız.

Temas ettiğimiz kişi ya da nesnede o küçük hain yapışmış, beni mi bekliyor diye düşünmekten edemiyor insanlar.
Evde kalsak da kaygılarımız artıyor.

Evde kal ancak aklınla kal!