“Veteni sevirem deyen çok olar
Demeye ne var ki dil yorulmasa”
Bizim Xiyaban’da bugün bayram var yine… Lalə geldi! Bir saattir kımıldamadan oturur elə. Şu densiz külek, gözelim payız gününü bile ayaza çevirdi ya, sanki qar kız oluvermiş, burnunu âdeta hissetmiyor Lalə… Hâlbuki azıcık yaxınlaşsa, ne güzel ısıtırım onu. Amma heç yanaşmaz, azıcık olsun sevindirmez ki qelbimi… Ah zalım Lalə!
Özünü bildi bileli gelir buraya. Babacığına sevincini, kedərini anlatır. İlk kez aşıq olduğunda da gelip ona danışmış, torpaqına dökmüştü gözünün yaşını. Yaşasa bunu yapabilir miydi bilinmez ama şair adamdı atası, illa ki ürəyi həssəs olurdu qızına karşı.
Qara Yanvar’da, işte şu aşağıda anlı şanlı otellerin çevrelediği Azadlıq Meydanı’nda kaybetti atasını Lalə… İsmini çok evvelden hazır ettiği tek övladını ardınca bırakıp, son uykusuna yattığı bu qabristanda qonaklıqa alışkındır ikisi de… Bax! Bizimki Hazar’a dikti ya gözlerini, Qara Yanvar’ı düşünüyor demektir indi. Küy etme külek! Besdir üşüdüğü Lalə’min! Nə deyirdim? Şu Xəzər Dənizi, hepsini gördü diye geçirir aklından. Küleğin, şu bayrakla beraber atasının saçlarında da gezindiğini xəyal edir; o vakit gənc bir müəllim olan atasının qısacık ömründe, şu hazzı doyasıya yaşayamadığına gelir iş, orada düyümlenir.
