Meğer Hanum, Kazan Han yay gelende nökerlerin toplayub didi kim “A bégler ünüm anlan sözüm dinlen. Yata yata belimiz kurudı. Bundan yigrek yokdur kim téz ava gidevüz.” Oğuz erenleri at boynuna düşüben arkurı yatan Ala Dağ’a ava vardılar. Sığın geyik yıkup av avladılar, kuş kuşladılar. Bir geyiğin ardına düşen Kazan Han, nökerlerinden ayrı düşdi. Bir dere kenarında nagehandan bir ilan çıhup atın gözin korhuttı, Han Kazan attan düşdi. İkisi bile dereye yuvarlanub çamura batdı. Atın öyle göricek Kazan Hanun düm yüreği sızıladı eydür:
“Suya baksa çalımlu, çalkara kuş erdemlü atçuğazum. İki kiçik gardaşa benzer senün kulakçıklarun, iki şeb-çerağa benzer senün gözcegüzin, sütten ırmağa benzer ak alıncığun at dimen sana gardaş dirim gardaşımdan yeg!” Kazan Han kısrağın terin sildi. Atını berk gözeten Kazan Han, kendüye heç nazar kılmadı, ceryanda kaldı, sırtına acı yel girdi. Dalının ağrısından dünya gözüne daraldı, atına zor bindi Kazan Han, Oğuz ellerine çapar yetdi. Dalının ağrısından eyle bir nara çekdi kim… Nökerler; “yarımasun yarçımasun, Han Kazan’a ne oluptur, ne sebepden evren kimi buzlamaktadur” deyu bir birlerinden soruşdılar.
Kazan Han ünledi,
