1950… Gülsümay, Gülkayır, Gülayım ve Ziregül… Dört kız kardeş… Anneleri Bayana ile Isıkgöl’ün güneydoğusunda, “Karakol” adlı ilçede yaşıyorlardı. Babaları Ulanbek öleli iki yıl olmuştu. Anneleri o dönemde, hem kocasının ağır hastalığıyla ve ölümüyle, hem de çocuklarla ilgilenmişti, iki yılda yirmi yıl yaşlanmıştı. Otuz yedi yaşındaki Bayana, evini geçindirmeye ve dört evlâdını yetiştirmeye çalışıyordu. En büyük çocuk Gülsümay on beş yaşındaydı, Gülkayır on iki, Gülayım sekiz ve Ziregül henüz üç yaşındaydı… Gülsümay’dan sonra bir erkek evlatları olmuştu, Sayakbay, ancak o henüz altı aylıkken ölmüştü.
Gencecik fidanlar cepheye giderken, tıpkı diğerleri gibi Bayana ve Ulanbek de, “bütün emeklerin orduyu ayakta tutmak için” harcandığı bir dönemde, büyük fedakârlıkla çalışmışlardı. Ulanbek, o yıllarda maden, tarla, orman, göl… nerede ihtiyaç varsa orada çalıştırılıyordu. Savaş bittikten sonra biraz rahatlayıp kendisi gibi yorgun düşen eşine ve çocuklara zaman ayırmak istese de yokluk ve yoksulluk ara vermiyordu. O günlerde Ulanbek kamyon şoförü olmuştu. Eşi ve çocuklarıyla birlikte, Isıkgöl’ü gezmeye götürmüştü. Çocukluğunda her fırsatta gittiği Cediögüz’deki dağları ve o yemyeşil ormanları çocuklarına gösterdi. Sonra oradan, Bozbeşik, Kızılsu, Akterek…
