Requiem / sequentia
Sanki kar yağmıyor, bütün dünya tozlu bir çuvalmış da çırpılmış gibi toz yağıyor gökyüzünden. Toz… Her zerresini ayrı ayrı görüyorum. Sarsılma anında yer altından çekilmiş de havada asılı kalmış, yaşadığı beklenmedik şiddetten sonra ne yapacağını şaşırmış bir insan gibi bu toz zerreleri. Şaşkınlar… Olup bitene anlam veremiyorlar… Değdikleri her şeyi toz hâline getiriyorlar. Çatı toza dönüşüyor, tavan toza dönüşüyor, yatağımın yanındaki komodin, şamdanlar, masa… Toz değiyor, toza dönüşüyor ve boşlukta süzülüyorlar. Hepsinin sesini ayrı ayrı duyuyorum, hepsinin kokusunu… Hepsinin rengini ayrı ayrı görüyorum. Toz üstüme doğru yağıyor! Yavaş yavaş ve binlerce toz zerresi… Az sonra ilk toz zerresi göğsüme düşünce caddelerin, atların, şöminelerin, sarayların, kalelerin, dağların, denizlerin, çiçeklerin ve çocukların toza dönüşmesini de görebileceğim. Saat gecenin kaçı oldu acaba? Şu ilk toz zerresi göğsüme inene kadar bütün yorgunluğumu alacak bir uyku çekebilir miyim?
Yazının Devamı Ayarsız Dergisinde
Aylık fikir, kültür, sanat ve edebiyat dergisi Hâlet-i ruhiyemiz: Ayarsız dergisini kitapçılardan edinebilir veya abonelik formunu doldurarak adresinize getirtebilirsiniz.
