–Büyük anneannem Firuze Hanım’ın ruhuna-
Mehtaplı yaz akşamlarında, bazen evde duramaz olur, bir başıma inerim sahile… Yürümek hep iyi gelir, açılırım. Donanma’nın ilerisindeki çay bahçesinde, zamane modası kırkbeşlikler dönüp durur, çoğunu bilmem bile! Bir iki tanış düşerse aralarından bahtıma, ne âlâ! Körfez’in gümüşi sularına bakarak, usulca eşlik ederim. Melâlim demini alıp da, içimdeki taş plak dönmeye başladı mı, eh, artık sıradaki makam da seyir de bellidir. O vakit, yakamozların ortasına, karabatak gibi dalıverir; Karamürsel’i, Yalova’yı bir çırpıda aşıp, Mudanya açıklarında gönlümle kavuşur, tâ Galata Rıhtımı’ndan çıkar bakışlarım.
İçinden deniz geçen tek şehir derler İstanbul için… Benim için ise içimden geçip de hiç gitmeyen, içinden geçip de hiç gidemediğim şehir…. İçinde Fuad’ı tanımamış olsaydım, ihtimal böyle bir anlam ifâde etmezdi. Bu arada, Fuad’ın mânâsı ‘gönül’dür efendim… İstanbul da, gönlümün geçtiği bir şehir…
Yazının Devamı Ayarsız Dergisinde
Aylık fikir, kültür, sanat ve edebiyat dergisi Hâlet-i ruhiyemiz: Ayarsız dergisini kitapçılardan edinebilir veya abonelik formunu doldurarak adresinize getirtebilirsiniz.
