Garip bir aracın içindeyiz, Kilis’te.
“Ben arabayı yavaşlatınca sol çapraza doğru koşup hendeğe atlayın, hiç arkanıza bakmayın. Karşıya tırmanırken dikkat edin telde jiletler var. Ha birde unutmayın dediğim gibi arazi mayınlı, iki hafta önce IŞİD buradaydı, araziyi mayınladı aman tek sıra hâlinde koşun”diye talimat yağdıran şoförümüz bir insan kaçakçısı. İlginç bir takım elbisesi, yakası bağrına kadar açık parlak bir gömleği ve ince ince uğraşılmış itici bir sakalı var. Bu tozun toprağın içinde ruganları nasıl böyle parlıyor diye düşünüyorum sete doğru giderken.
Ve hendek tam önümüzde. Aramızda 30 metre ya var ya yok. Ellerinde G3 olan iki asker araç yavaşlarken bize bakıyor. Talimata uyuyoruz, sürgülü kapıyı açışımızla koşmaya başlamamız bir oluyor. Tabiîhafif sola doğru. “Bu tarafta da tel olduğunu söylememişti yav..k” diye düşünüyorum sırt çantamı jiletlerden kurtarmaya çalışırken.
Hendek epey derin ama Allah’tan toprak yumuşak. Telden kurtulur kurtulmaz aşağı atlıyorum, hendeğin içine doğru. “Keşke setin devamı da bu kadar kolay olsa” diye düşünüyorum tırmanmak için sıramı beklerken. Ama asıl mâcerakarşı tarafa tırmanmaya çalışırkenbaşlıyor. Taşra jigolosu kılıklı kaçakçımızın sesi bile dost sesi gibi geliyor o anda. Para verdiği askerlerin yanından sesleniyor bize; “Korkmayın ben buradayım, acele edin hadi tırmanın hemen. Korkmayın…Korkmayın…”. Ve ardından o ses, bize mayını da, IŞİD’ide unutturan o ses geliyor; “Durun laaaaaan!”. Sanki benimle bot bağlamış gibi torunumun torununun torunu olan velet bize “laaaaan” diye bağırıyor. Askerin G3’le saydırması değilde “lan” demesi zoruma gidiyor nedense.Kurşunlar arasında mayınlı sahada çil yavrusu gibi dağılıyoruz. O an üçümüz de aynı şeyi düşünmüşüz,daha sonra konuştuğumuzda anladık bunu. Aslında dört kişiyiz ama Kuteybe düşünmemiştir diye tahmin ediyorum. Hani Halep’te falan Rus bombardımanında ya da PYD ateşinde ölsek şehit oluruz ama Türk askeri vursa bildiğin b.k yoluna gideriz. Üstelik derdimizi de kimseye anlatamazlar.
