Rüzgârın yüklendiği nemi iliklerinizde hissetmeye başladığınızda kış gelmiş demektir. İşte böyle bir sabahtı. Hani o bol limonlu ezogelin çorbanın buğusuna sığınılan sabahlardan…
Şu anda okumakta olduğunuz Aralık sayısı için yazmış olduğum yazımı çoktan kaleme almış, biraz daha demlensin diye kısığa aldığım gönül ateşimin üzerinde bekletmekteydim. Ancak vazgeçtim.
İzninize ve affınıza sığınarak, doğum tarihleri arasında tam on sene fark olan eski bir yazım ve şarkımdan bahsetmek istiyorum sizlere. Biraz sonra aşağıda tam metnini okuyabileceğiniz yazımı tam on sene önce kaleme almıştım. Yine bir Kasım ayıydı. Beyin ve yürek kıvrımlarımın arasındaki enteresan giriftliği, on sene ileriden geriye bakıp seyrettiğimde daha bir farklı algılamıyor değilim.
İşin garibi, bu yazımda dile gelen, kaleme gelen hissiyatımı, on sene içinde, biraz farkına vararak, biraz varmadan öyle bir demlemişim ki dervişânın dediği gibi suyun bile pişmişini, demlenmişini sevenlerin yoluna revân olmuş. E ne diyelim? Aşk olsun!
Okumaz mısınız?
“Üşümekle üşümemek arasında bir yerlerdeyim. Tıpkı yaşamakla yaşamamak arasında olduğum gibi… Sevmekle sevememek, hissetmekle hissedememek, kapıyı çarpıp menteşelerinden sökercesine çıkmakla, çıkamayıp eşiklerde yaşamak gibi…
Ruhum, en derin kasvet fotoğraflarını, flaşsız, gece modunda çekmeye çalışıyor yine. Gönül objektifim nereye zoom yapacağını bilemiyor her zamanki gibi. Yitik, mülteci, yersiz ve yurtsuz duygularımın hükümranlığı, iliklerime kadar işlemekte, güz poyrazları gibi denizlerimin…
İç sokaklarımın, çıkmazlarımın, köşe başlarımın ve en kuytularımın karanlıklarına sığındığım anlarımın, en dehlizane ve dehşetengiz ruh iklimine kucak açtım. Ya da kucağında buldum kendimi umutsuzluklarımın ve umarsızlıklarımın. Ruhuma can veren tüm nehirlerimin, yataklarını terk ettiğini görmenin inançsızlığını yaşamaktayım.
