Çocukların hikâyelerine bayılıyorum. İçinden hep iyi kalpli kahramanlar geçiyor. Her zaman mucizelere açık hikâyeler onlarınki…
‘Sorunlar’, çocukların gözüne daima ‘oyunun parçası ufacık pürüzler’ olarak gözüküyor ve hiçbir sorun, yolun sonundaki ‘mutlu sonu’ görmelerine engel değil.
‘Asıl hedef’ onlar için daima somut, gözle görülür bir şey…
Bu yüzden belki de anlattıkları bir şeyi açıklamaktan, yinelemekten biz yetişkinler kadar hazetmiyorlar:
‘Nasıl anlamazsın, söyledim ya işte!..’
Tepkilerinin ve tutumlarının özü bu.
Hâlbuki biz onların aksine bir fikri dile getirirken sergilediğimiz yalınlıktan, anlaşılırlıktan daha çok, ifâdemize sonradan şerh edeceğimiz o ağdalı kısmın, örneklerin ve ayrıntıların tutsağıyız.
‘Ah, oraya bir gelsem!’ diye sabırsızca dövünüyoruz…
Anlatım alışkanlığımızın özeti bu.
[vc_cta h2=”Yazının devamı Ayarsız dergisinde” style=”3d” add_button=”right” btn_title=”Abonelik Formu” btn_style=”3d” btn_shape=”square” btn_color=”danger” btn_link=”url:http%3A%2F%2Fayarsiz.net%2Fabonelik-formu%2F|||”]Ayarsız dergisini kitapçılardan edinebilir veya Abonelik formunu doldurarak adresinize getirtebilirsiniz.[/vc_cta]
