Rahmetli Süleyman Turan, Yeşilçam’ın o görkemli dönemlerinin önemli bir ferdi ve mihenk taşıdır. Seçmiş olduğu roller sebebiyle izleyicisi tarafından sevecen ve olumlu bir kişilik olarak benimsenir. Çok şanslıyım ki, kısa bir zaman öncesi kendisiyle tanışıp, röportaj yapabilmiş, karakteriyle koşut giden iç güzelliğine tanıklık edebilmiştim.
- Nasıl başladı sanat hayatınız?
Sanata ilk olarak çizerlikle başladım; kitap kapakları, afişler hatta bir dönem karikatür dergilerine bant karikatürler yaptım. Aslında benim ilk mesleğim çizerlikti. Sinema sonradan girdi hayatıma iyi de oldu, düşe kalka bugüne kadar geldik. Arada boşluklar, krizler oldu tabiî ama ben her zaman çizdiğim için çok da zorlanmadım.
- Tiyatro sahnesine ilk nasıl çıktınız?
Benim bir arkadaşım vardı, Gürdal (Onur). Hem benim çok iyi arkadaşım, hem de fizik olarak da benziyorduk birbirimize. Boş vakitlerimde gidip oyunlarını seyrediyordum. Bir gün rahmetli Selim Naşit’in oynadığı bir rol vardı ve Selim Abi hastalanmıştı. Bahsettiğim tiyatro topluluğunun başı olan ve başrolde oynayan rahmetli Saim Alpago bana, “Sen oyna,” dedi. Oyunu bütün olarak birkaç defa seyretmiştim “Vay be ben çıksam neler yaparım” da diyordum içimden çünkü ondan evvel amatör olarak sahneye çıkmıştım defalarca, işte böylelikle ben de sahnede buldum kendimi. O bana tramplen oldu ve sinemaya geçtim. Sinema farklı bir aşk, daha sahici en azından. Yâni sizi arka fonda bir dekorla New York’tasınız falan değil, gerçekten New York’a götürüyor. Dolayısıyla sinema, tiyatrocuların da gönlünde yatan aslandır. Çünkü sinema daha geniş kitlelere ulaşır ve daha farklı şeyler sunar. Ama hep “tiyatro er meydanı” diye bir iddia vardır.
- Yeşilçam’da birçok karakter yarattınız. Bu karakterlerin çoğu o dönemin insanlarının yaşantılarına da ayna tutuyordu. “Beş Milyoncuk Borç Verir misin?” filminizdeki karakter de bunlardan birisiydi. Neler söylemek istersiniz?
