AHA BU O

Ne yapayım bilemedim! Hepsi gözümün nuru, canımın içi amma… Amma öyle olmuyor işte köy yerinde. Bir oldu, iki oldu, üç oldu… Ben bakarım sorun değil, severim de. Canımdan çok severim hem de, dile kolay evlât bu. Gider çalışır, alnımın terini toprağıma karıştırır, kaldırırım harmanı. Ocağımı tüttürür, nasibim kadar donatırım soframı. Amma öyle olmuyor dedim ya! Dördüncü de kız olunca ötede beride, arkamda gölge gibi dolaşan fısıltılar kulağıma değmeye başladı. Sanki artık bile isteye bana duyurmak için biraz daha yüksek sesle fısıldıyorlardı: “Erkek evlâdı olmuyor, vah vah…”