Renksizliğin Ülkesi’nde gözlerini kapatırken, kendi bilinmezliğinde zihnini açtı. Günün en sevdiği saatlerinin başlangıcı olan gece yarılarının yerini hiçbir şey tutamazdı. Bu saatlerde gözler kapanıp, zihinler açılırken kendini, rüyalarına bırakıyordu. Rüyalarında, kimsenin elini süremeyeceği o diyarlarda, özgürdü. Hiç olmadığı ve olamayacağı kadar özgür.
Renksizliğin Ülkesi’nde bir adı, bir cismi, bir yaşı, bir yeri ve tam olarak kavrayamasa da bir hayatı vardı. Rüyalarında ise, o ne isterse oydu. Ne bir eksik ne bir fazla. Bazı geceler ne istediğini sâdece bilinçaltına bırakıyordu. İşte o zamanlar sürprizlerin geniş sınırlarının farkına varıyordu. Bilinçaltı öyle muazzam bir şeydi ki hayatında hiç yer etmeyen ufak ayrıntılar bile, kendi bilinmezliğinin malzemesi olabiliyordu.
Bu bilinmezliği keşfedeli çok olmuştu ama bu kadar derine inebileceğini son birkaç ayda fark etmişti, Renksizliğin Ülkesi’ne geldikten sonra. Önceki yaşamına ait hatırladığı birkaç silik anıdan başka hiçbir şeyi yoktu geldiğinde. Sonra, bilinmezliği ama en çok da sonsuzluğu keşfetti. Bu noktadan sonra bir daha asla eskisi gibi olamadı. Olmak da istemedi. Sonsuzluğun cazibesi varken, paramparça hayatı ona çok uzaktı. Görmezden gelmeli, umursamamalıydı. Öyle de yaptı. Ama yine de düşünmeden edemedi. Ona adının Bahar olduğunu, birkaç ay önce buraya getirildiğini, o zamana kadar hayata düzgün devam eden yirmi dört yaşında genç bir kadın olduğunu söylüyorlardı. Evet, aynaya baktığında gördüğü tam olarak buydu. Kumral, genç, güzel denebilecek bir kadın. Ancak bu görünüşün sâdece siluetten ibaret olduğunu biliyordu. Ona göre içinde bambaşka hayatlar vardı. Hepsi kendi benliğinden izler taşıyan ama aynı olmayan, birbiriyle kesişmeyen hayatlar… Son kısmın, hep böyle kalmasını diledi içinden. Çünkü artık kesiştikleri zaman ne olduğunu biliyordu. Birkaç ay önce acı bir şekilde tecrübe etmişti bunu.
