her sabah bir karanlığa açıyoruz gözlerimizi
güneş var, çocuklar var, ama karanlık
canımız yanıyor birbirimize çarptıkça
yandıkça daha çok çarpıyoruz
yüksek sesle alçak laflar uçuşuyor
güneş var, çocuklar var, ama karanlık
kanıyor her yanımız, sinekler yaralarımızda
dert ağır, koku ağır, memleket ağır
hani olmaz ya olsa keşke
bir efsunlu el dokunsa bize
gece yıldızları seyretsek
fonda neşet ertaş çalsa ve ağlasak
kucaklaşsak sonra tekrar ağlasak
sabahına şiş gözlerle, tebessümlerle uyansak