Demeyin; “Mektup yazar mı kuşlar?”
Ki onlar yazılan onca mektubun yükünü taşırlar.
Ki mektuplar sığarlar da bir yüreğe;
Ağır gelir yüreği hafif bir üveyiğe.
“Cesur yüreklerden ürkek üveyiklere emanet kelimelerin, sıyrılıp pençelerden nehirleri söndüren cemresidir bunlar.”
Merhaba baba, sana gökyüzünden yazıyorum. Göğün yüzünden yazıyorum. Göğün yüzü mü olur baba? Sana yüzüme bakmaya yüzünün olup olmadığını bilemeyeceğim gökyüzünün, beni senden koparışı yüzünden yazıyorum. Ter kokun tenimde, sağ kolum hafif sızlıyor… Nasıl da sıkıca kavramışsın kolumu baba! Kapat ağzını, bugün mermi ile doyacağız yoksa. Yeterince gizleyememişsin beni arkana baba. Bak baba, uçup yükü ağır, dolu kahır sırtından kondum bir buluta! Şimdi hangi mermi düşürebilir ki beni, bu buluttan?
